ត្រូវជ្រើសរើសវិធីបង្កើតឲ្យជីវិតរីករាយ កុំរស់នៅដើម្បីគ្រាន់ចង់បានការសរសើរពីអ្នកដទៃអី
- 2020-01-21 10:20:00
- ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0
ត្រូវជ្រើសរើសវិធីបង្កើតឲ្យជីវិតរីករាយ កុំរស់នៅដើម្បីគ្រាន់ចង់បានការសរសើរពីអ្នកដទៃអី
ខាងក្រោមនេះ មានរឿងចំនួន២ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកយល់កាន់តែច្បាស់ពីអត្ថន័យជីវិត។ ក្រោយអានរួច អ្នកប្រាកដជាយល់ព្រមឲ្យថ្ងៃនីមួយៗកន្លងទៅដោយភាពសប្បាយរីករាយ និងជំនឿជាក់។
រឿងទី១៖
ឆ្នាំមួយ កាលពីអាយុ១៨ឆ្នាំ មិត្តភក្កិទាំងអស់របស់ខ្ញុំបានរៀបចំវ៉ាលីដើម្បីចាកចេញពីស្រុកកំណើត ត្រៀមបន្តការសិក្សាក្នុងសាកលវិទ្យាល័យនៅឯទីក្រុង។ ចំណែកខ្ញុំ ជ្រើសរើសការរៀនសាកលនៅស្រុកកំណើត។
ពេលអាយុ២២ឆ្នាំ គ្រប់មិត្តភក្កិបានដល់វេលាទទួលសញ្ញាបត្រ។ ពួកគេពាក់អាវទទួលសញ្ញាបត្រពេញដោយក្ដីរីករាយនិងរំភើបចិត្តក្នុងថ្ងៃបញ្ចប់ការសិក្សារបស់គេ។ សម្រាប់ខ្ញុំវិញ ខ្ញុំកំពុងពាក់ឯកសណ្ឋានបុគ្គលិកផ្នែកប្រមូលទិន្នន័យក្នុងបន្ទប់ធ្វើការមួយ។
ចូលដល់អាយុ២៨ឆ្នាំ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តបំផុត ព្រោះជាលើកដំបូងក្នុងជីវិតការងារដែលគេបានឡើងតំណែង។
ពេលឈានដល់អាយុ ៣៣ឆ្នាំ ខ្ញុំបានរៀបការ។ ខ្ញុំជានារីចុងក្រោយគេបង្អស់ក្នុងថ្នាក់ជំនាន់រៀនជាមួយគ្នា ដែលលាភាពនៅលីវ។
នៅអាយុ ៣៤ឆ្នាំ ខ្ញុំបានផ្ដល់កំណើតដល់កូនរបស់ខ្ញុំជាលើកដំបូង។
លុះដល់អាយុ ៣៥ឆ្នាំ ខ្ញុំបានរកឃើញពីបំណងពិតរបស់ខ្លួនឯងថាចង់បានអ្វី ធ្វើអ្វី ហើយចាប់ផ្ដើមរៀបចំគម្រោងដើម្បីទទួលបានវា។
ចង្វាក់ខ្សែបន្ទាត់នៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហាក់ដូចជាដើរយឺតនិងសាមញ្ញជាងអ្នកដទៃ។ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំគិតថា បើសិនខ្ញុំអាចចាប់ផ្ដើមគ្រប់យ៉ាងម្ដងទៀត តើខ្សែជីវិតរបស់ខ្ញុំនឹងខុសប្លែកពីរាល់ថ្ងៃឬអត់? ខំប្រឹងសិក្សា ប្រលងសាកលវិទ្យាល័យជាប់ រកការងារល្អធ្វើ ឆាប់រៀបការជាមួយបុរសអ្នកមាន ...តើទាំងនេះវាអាចដូចអ្វីដែលខ្ញុំរំពឹងឬអត់?
ខ្ញុំគិតម្ដងហើយម្ដងទៀត ហើយខ្ញុំយល់ថារាល់ជំហាននីមួយៗក្នុងជីវិត ប្រហែលជាអំណោយរបស់ព្រហ្មលិខិត។ ភ្លក់រសជាតិជីវិត គឺអាចយល់ថាការខំប្រឹងវាសំខាន់ប៉ុនណា។ ជណ្ដើរជីវិតតែងឆ្លងកាត់ការរលាក់ ផ្លូវពិបាកដើម្បីរស់នៅ។
ឥលូវ ខ្ញុំអាយុ៣៦ឆ្នាំហើយ និងបានរកឃើញមាគ៌ាយ៉ាងភ្លឺមួយ ដែលហាក់ដូចជាបានចាប់ផ្ដើមម្ដងទៀត។ ខ្ញុំមិនគិតថាវាយឺតពេកទេ ។ ខ្ញុំបានកំណត់គោលដៅរួចហើយ នឹងជឿជាក់ថាវាបន្តឆ្ពោះទៅមុខ ហើយនៅពេលគោលដៅខ្ញុំបានសម្រេច ខ្ញុំនឹងមិនស្ដាយក្រោយដែរ។
រឿងទី២៖
ខ្ញុំមានមិត្តម្នាក់ ស្គាល់គ្នាប្រហែលពីរបីឆ្នាំហើយ។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះរបស់វា ស្រាប់តែឃើញសោឡាននៅលើតុ។ តាំងពីស្គាល់គ្នាមក ខ្ញុំមិនដែលឮថា គ្រួសារវាមានឡាន ហើយក៏មិនដែលឮវានិយាយពីអារម្មណ៍របស់វាអំពីឡាននោះម្ដងឡើយ។
ថ្ងៃនោះ វាបានប្រាប់ខ្ញុំថា តាមពិតផ្ទះរបស់វាមិនត្រូវការឡានទេ បើមិនជឿមើលមុខនិងខោអាវវាទៅ។ វាបានបន្តថា បងប្រុសវាបានរៀបការ ហើយបានទិញផ្ទះ និងទិញឡានមួយ។ បើសិនគាត់មិនទិញទេ នោះគាត់នឹងប្រឈមរឿងអាម៉ាសបំផុតក្រោយរៀបការរួច។ ដូច្នេះ ពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធក៏ សម្រេចចិត្តខ្ចីលុយគេទិញឡាន។
បន្ទាប់ពីទិញឡានហើយ ភាគច្រើនគឺឡានទុកចោល មិនសូវទៅណាទាំងអស់។ មានពេលខ្លះបងរបស់វា ថែមទាំងមិនដឹងថាត្រូវជិះឡានទៅណា ដោយសារលុយថ្លៃឈ្នួលទុកកន្លែងចតក៏អស់ច្រើន គ្រឿងបន្លាស់ក៏ចំណាយច្រើន។ ពេលណាចង់ចេញទៅញ៉ាំអីម្ដងៗ ទិញខោអាវស្អាតម្ដងៗ គ្រាន់តែគិតលើថ្លៃចំណាយឡាន គ្រប់ចំណង់ទាំងប៉ុន្មានក៏រលាយអស់រលីងភ្លាមៗតែម្ដង។
ដំបូង ពេលឃើញផ្ទះពួកម៉ាកមានឡាន ក្នុងចិត្តខ្ញុំគិតថាគ្រួសារវាមានក្ដីសុខខ្លាំងណាស់។ ល្បឿនសម្បកក្រៅរបស់អ្នកដទៃ មើលមួយភ្លែតពិតជាទាក់ទាញភ្នែកអ្នកក្រៅបានណាស់។ រឿងដ៏ឆោតបំផុត គឺថាយើងបានសាទរដោយចង់ធ្វើតាមរឿងទាំងនោះដែរ តែពិតជាមិនមានប្រយោជន៍អ្វីដែលយើងគួរធ្វើនោះទេ។
អនាគតរបស់ពួកយើងគឺមិនមែនអាស្រ័យលើការប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើឲ្យដូចអ្នកដទៃឡើយ តែត្រូវធ្វើតាមតម្រូវការរបស់ខ្លួនវិញ។ ស្តង់ដាសុភមង្គលគឺមិនមែនមានវត្ថុច្រើនក្នុងដៃទេ ប៉ុន្តែគឺរបស់ម្យ៉ាងដែលពួកយើងចង់បានកម្រិតណា។
រាល់ការសម្រេចចិត្តទាំងអស់សុទ្ធតែមានសក្ដានុពលក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរស់នៅ។ លទ្ធផលវាអាចអាស្រ័យបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដែលជាភាពខុសៗគ្នាដើម្បីធ្វើវា។ តើអ្នកពិតជាអាចធ្វើតាមបេះដូងខ្លួនបានឬអត់? តើអ្នកធ្លាប់បំផ្លាញក្តីសង្ឃឹមខ្លួនឯងចោលដែរទេ? តើវាអាចទៅរួចអត់ ដើម្បីស្វែងរកសុភមង្គលសម្រាប់ខ្លួនឯង? អ្នកដទៃមានលុយច្រើនជាង ល្បីល្បាញជាង មិនមែនមានន័យថាអ្នកចាញ់នោះទេ តែគឺអ្នកដឹងពីរបៀបរស់នៅនិងប្រឹងប្រែងធ្វើការ ដើម្បីស្រវាយកគោលដៅរបស់អ្នក។ នោះគឺជាភារកិច្ចដែលយើងត្រូវមានសម្រាប់ខ្លួនឯងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ រស់នៅដើម្បីខ្លួនឯងសប្បាយចិត្ត កុំរស់នៅដើម្បីចង់បានការសរសើរពីអ្នកដទៃ៕
អានបន្ត៖ បើចង់ដឹងនរណាចិត្តល្អឬអាក្រក់ អាចមើលតាមលក្ខណៈ៤យ៉ាងនេះគឺច្បាស់តែម្តង