“នាឡិកាប្រឡាក់ឈាម” ចំណាយពេលអានបន្តិច មុនជួបរឿងស្ដាយក្រោយបំផុតដូចក្នុងរឿងនេះ

2017-12-07 08:08:30
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

រឿងរ៉ាវនេះកើតឡើងនៅក្នុងផ្ទះខ្ទមតូចមួយ...

ផ្ទះតូចនេះមានតែក្មេងស្រីតូចឈ្មោះនិមល និងម្ដាយរបស់នាងប៉ុណ្ណោះ។ ឪពុករបស់នាងបានស្លាប់យូរហើយ ហើយម្ដាយរបស់នាងមានមុខរបរជាអ្នកលក់បង្អែមរកមួយថ្ងៃហូបបានមួយថ្ងៃ។ តែទោះយ៉ាងណា ដោយទឹកចិត្តស្រឡាញ់កូន ម្ដាយរបស់និមលក៏ព្យាយាមបញ្ជូនកូនឲ្យទៅរៀននៅសាលារៀនដែលមានគុណភាព។ ថ្ងៃមួយ និមល និយាយជាមួយម្ដាយថា៖

“ម៉ែ កូនចង់បាននាឡិកា”

“មល ផ្ទះយើងអត់សូវមានលុយទេណាកូន តែអត់អីទេ នាឡិកាហ្នឹងថ្លៃប៉ុន្មាន?”

“អត់ថ្លៃទេម៉ែ ប្រហែលខ្ទង់ ១០ម៉ឺន”

“១០ម៉ឺន!!” អ្នកជាម្ដាយឧទានឡើង

“មិនមែនតិចលុយទេណាកូន ម៉ែថាចាំថ្ងៃក្រោយចាំទិញល្អជាង”

“ហើយម៉ែស្រឡាញ់ខ្ញុំឬអត់?”

“ស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែម៉ែអត់មានលយទេកូន មួយថ្ងៃៗរកតែលុយទិញម្ហូបញ៉ាំមិនបានផង”

“តែខ្ញុំស្អប់ម៉ែ” នាងនិយាយ ហើយក៏ដើរតាំងៗចេញពីផ្ទះទៅសាលារៀន។

នៅពេលនោះ និមល បានចូលរៀនដល់ថ្នាក់ទី៦ ហើយដោយខ្មាសអៀនដែលមានម្ដាយជាអ្នករែកបង្អែមលក់ នាងក៏និយាយប្រាប់ម្ដាយថា កុំទៅលក់នៅសាលានាងរៀន។ អ្នកជាម្ដាយក៏យល់ពីអារម្មណ៍អៀនខ្មាសរបស់កូន ទើបមិនដែលទៅលក់នៅសាលារៀនឡើយ។ “និមល មកនេះឲ្យលឿន មកញ៉ាំរបស់ឆ្ងាញ់”

“អីគេទៅ?” និមលក៏ដើរតាមក្រុមមិត្តភ័ក្ដិទាំងឆ្ងល់។

“បង្អែមកូនត្រីរបស់អ៊ំនេះឆ្ងាញ់ដល់ហើយ អ៊ំគាត់ពូកែធ្វើណាស់ៗ”

“ដូចគ្មានអីគួរឲ្យចង់ញ៉ាំសោះ” និមល និយាយ ព្រោះនាងតែងញ៉ាំបង្អែមដែលលក់នៅសល់នោះរាល់ថ្ងៃទៅហើយ។

គ្រាន់តែឃើញកញ្ជើរ និងដងរែករបស់អ្នកលក់ម្នាក់នោះ និមលក៏ស្លុតចិត្ត ព្រោះនាងចាំបានថា អ្នកលក់នោះជារបស់ម្ដាយនាងគ្មានខុសទេ គឺម្ដាយរបស់នាងកំពុងលក់បង្អែមឲ្យក្មេងៗនៅក្បែររបងសាលា។

“ហើយអ៊ំឯងមកលក់អីនៅទីហ្នឹង?” និមលស្រែក

នៅពេលឃើញថាជាកូនខ្លួនឯងបែបនេះ ម្ដាយនិមលក៏ប្រញាប់ប្រញាល់រៀបឥវ៉ាន់ងើបចេញ ប៉ុន្តែដោយសារប្រញាប់ប្រញាល់ខ្លាំងពេក បង្អែមកូនត្រីនៅសល់ និងលុយដែលលក់បានក៏កំពប់ ធ្លាក់រប៉ាត់រប៉ាយពេញដី។ នៅពេលរើសលុយបានអស់ហើយ គាត់ក៏ប្រញាប់រែកឆ្នាំងបង្អែមដើរចេញយ៉ាងលឿន។

រូបតំណាង

“ម៉ែ ខ្ញុំប្រាប់ម៉ែប៉ុន្មានដងហើយថាកុំទៅលក់នៅកន្លែងហ្នឹង ខ្ញុំខ្មាសគេណាម៉ែ។ បើមិត្តភ័ក្ដិខ្ញុំដឹងថាម៉ែជាម៉ែខ្ញុំ ពួកវាបង្អាប់ខ្ញុំងាប់ហើយ”។

“មល ម្ដុំហ្នឹងលក់បង្អែមអស់ៗរាល់ថ្ងៃណាកូន ក្រែងកូនចង់បាននាឡិកានោះ ឥលូវម៉ែលក់លុយបានច្រើនហើយ កូនជិតបាននាឡិកាដែលកូនចង់បានហើយ"

“តែម៉ែធ្វើបែបនេះ គឺស្មើនឹងធ្វើឲ្យកូនខ្មាសគេណាម៉ែ កូនស្អប់ម៉ែបំផុត”

ព្រឹកស្អែកឡើង គ្រូរបស់និមលក៏ដាក់កិច្ចការឲ្យកូនសិស្សគ្រប់គ្នាសរសេរតែងសេចក្ដីពី “ម្ដាយខ្ញុំ” ហើយត្រូវប្រមូលឲ្យគ្រូវិញនៅអាទិត្យក្រោយ និងឲ្យកូនសិស្សគ្រប់គ្នាអញ្ជើញម្ដាយមកចូលរួមបុណ្យម្ដាយនៅសាលាផង។

និមល ក៏មិនដឹងថាត្រូវសរសេរអ្វី…

និមល រកនឹកមិនឃើញពីទង្វើល្អដែលម្ដាយធ្វើឲ្យនាងឡើយ...

និមល មិនដែលបានអ្វីដែលខ្លួនចង់បានសោះ!!

ល្ងាចថ្ងៃនោះ ពេលត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ និមលក៏ចូលធ្វើកិច្ចការដែលគ្រូដាក់ឲ្យ និងញ៉ាំបង្អែមកូនត្រីដែលម្ដាយនាងលក់សល់ដូចរាល់ដង។ ញ៉ាំបណ្ដើរ នាងរកនឹកបណ្ដើរថា “ម៉ែយើងមានចំណុចអីល្អទៅហ្ន៎ ស្រឡាញ់យើងឬអត់ ក៏ប្រហែលជាអត់ យើងចង់បានអីក៏មិនដែលឃើញបាន រឿងនាឡិកានោះប្រហែលមិនពិតទេ ម៉ែប្រហែលបោកឲ្យយើងរង់ចាំដូចលើកមុនៗអីចឹង”។ អង្គុយគិតមួយយប់ និមលក៏មិនដឹងថាត្រូវសរសេរពីអ្វី។

ព្រឹកស្អែកឡើងម្ដាយក៏និយាយប្រាប់កូនស្រីឲ្យត្រលប់មកផ្ទះលឿនបន្តិចនៅថ្ងៃនេះ ហើយក៏ញញឹមដាក់កូន។ ចំណែកនិមលក៏រអ៊ូពីរឿងនាឡិកាដែលខ្លួនចង់បានថា “ធ្វើយ៉ាងម៉េចក៏ម៉ែមិនទិញឲ្យខ្ញុំ ម៉ែមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ ខ្ញុំមិនស្រឡាញ់ម៉ែ ហើយក៏មិនធ្វើតាមអ្វីដែលម៉ែប្រាប់ដែរ”។ ម្ដាយនិមលមិនបាននិយាយតបអ្វីទេ គឺបានត្រឹមតែញញឹមដាក់កូន។

ព្រឹកនោះ និមល ទៅរៀនតាមធម្មតា។ គ្រូក៏សួរសិស្សៗថា បានសរសេរតែងសេចក្ដីដល់ណាខ្លះហើយ។ និមល អង្គុយស្ងៀម ព្រោះរកនឹកសរសេរអ្វីមិនបាន ហើយក៏មិនទទួលអារម្មណ៍ថាម្ដាយស្រឡាញ់ខ្លួន។ ល្ងាចថ្ងៃនោះ…

“និមល តោះទៅផ្ទះ”

“អឺម តោះ”

និមលដើរត្រលប់ទៅផ្ទះជាមួយមិត្តភ័ក្ដិ និងសម្លឹងមើលទៅហាងលក់នាឡិកាដែលនៅម្ខាងទៀតនៃផ្លូវ។ “មល មើលគេនាំគ្នារោមមើលអីនោះ!”

“មានគេបុកគ្នាមែន? តែបុកអីបុកទៅ តោះទៅផ្ទះ”

“មល អ៊ំម្នាក់នោះជាអ្នកលក់បង្អែមដែលយើងហៅទិញថ្ងៃមុនតើនៀក គាត់ត្រូវឡានបុក!”

និមលក៏នឹកឃើញភ្លាម “ម៉ែ!!”

នាងប្រញាប់ទៅមើល ឃើញកញ្ជើ ឆ្នាំងបង្អែមបែកខ្ចាត់ខ្ចាយ និងរាងកាយរបស់មនុស្សស្រីដែលដេកដួលក្នុងថ្លុកឈាមនៅចំពោះមុខ... មនុស្សស្រីម្នាក់នោះគឺម្ដាយរបស់នាង។

“ម៉ែ!!” និមលស្រែក និងលើកខ្លួនម្ដាយបីព្រមទាំងស្រែកយំស្ទើរទន់ខ្លួន រហូតម្ដាយនាងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនតិចៗ។

“មល ម៉ែស្រឡាញ់កូនណា” ខណៈពេលនោះម្ដាយរបស់នាងក៏លើកដៃស្ដាំដែលក្ដាប់ណែននិងលាយឺតៗ។ ក្នុងដៃនោះគឺនាឡិកាដែលប្រឡាក់សុទ្ធតែឈាម។

“កូនក៏ស្រឡាញ់ម៉ែដែរ”

ម្ដាយរបស់នាងញញឹមរួចហើយក៏ដាច់ខ្យល់ស្លាប់នៅទីបំផុត។

“ម៉ែ!!!” និមលស្រែកឡើងម្ដងទៀត

នាងខូចចិត្តខ្លាំង ស្រែកយំ ទឹកភ្នែកហូរដូចភ្លៀង ខណៈដៃក្ដាប់នាឡិកាដែលម្ដាយទិញឲ្យយ៉ាងណែន។

ពេលនេះទើប និមល បានយល់ពីអារម្មណ៍ស្រឡាញ់របស់ម្ដាយចំពោះនាង

និមល បានយល់ពីទឹកចិត្តរបស់ម្ដាយ

និមល បានយល់ពីទឹកចិត្តស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធ

បន្ទាប់ពីនោះនាង ក៏ដើរត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយយំរហូត។ ពេលទៅដល់ផ្ទះ នាងសម្លឹងមើលចានបាយដែលនាងទើបហូបជាមួយម្ដាយកាលពីព្រឹក... កៅអីដែលម្ដាយរបស់នាងចូលចិត្តអង្គុយ... ក្រដាសតែងសេចក្ដី… ពេលនេះនាងដឹងហើយថាត្រូវសរសេរអ្វីក្នុងក្រដាសមួយសន្លឹកនោះ។

នាងបានសរសេរតែងសេចក្ដីដ៏វែងបំផុត ដោយបាននិយាយពីគ្រប់យ៉ាងដែលម្ដាយរបស់នាងធ្វើដើម្បីនាងរហូតដល់ដង្ហើមចុងក្រោយរបស់គាត់ គឺគាត់នៅតែធ្វើដើម្បីនាង ហើយម្ដាយរបស់នាងទៅបាត់ ក៏ដោយសារតែនាង។

ថ្ងៃបុណ្យម្ដាយបានមកដល់ សិស្សៗគ្រប់គ្នាក៏នាំម្ដាយមកអង្គុយនៅកន្លែងដែលត្រៀមទុក ប៉ុន្តែកន្លែងដែលត្រៀមទុកសម្រាប់ម្ដាយរបស់ និមល គឺបានត្រឹមទំនេរចោល។

រូបតំណាង

អត្ថបទតែងសេចក្ដីរបស់នាងបានទទួលចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ដូច្នេះហើយគ្រូក៏បានឲ្យនាងឡើងនិយាយអំពីតែងសេចក្ដីមួយនេះ។ និមល បានឡើងលើវេទិកា និយាយរៀបរាប់គ្រប់រឿង គ្រប់យ៉ាង ឲ្យគ្រប់គ្នាស្ដាប់ ហើយទាំងសិស្សៗ និងអាណាព្យាបាលក៏រលីងរលោងទឹកភ្នែកទៅតាមនាង។

ខណៈដែលនាងកំពុងនិយាយអំពីតែងសេចក្ដីរបស់នាង ចោលភ្នែកក្រឡេកមើលជុំវិញបន្ទប់ប្រជុំ ក៏ឃើញថាមានតែកន្លែងរបស់នាងប៉ុណ្ណោះដែលទំនេរ ដែលកន្លែងនោះគឺជាកន្លែងដែលម្ដាយនាងគួរមកអង្គុយ និងអបអរសាទរជាមួយនាង ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះនាងលែងមានម្ដាយទៀតហើយ

មានតែនាឡិកាដែលនាងកំពុងពាក់

ហើយនាងក៏សន្យានឹងខ្លួនឯងថា

នឹងថែរក្សានាឡិកាមួយនេះឲ្យស្មើនឹងជីវិត ៕

ប្រភព៖ boonpub ប្រែសម្រួល៖ ស្វាយ វ៉ាន់ថន