លើលោកនេះ មានមនុស្សពីរនាក់ដែលតែងស្រលាញ់អ្នកជារៀងរហូត

2019-09-13 07:10:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

មុនពេលអ្នកអានអត្ថបទនេះដល់ចប់ ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកថា ក្នុងលោកនេះមានតែឪពុកម្ដាយប៉ុណ្ណោះដែលស្រលាញ់អ្នកដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ។

ម៉ោងប្រហែលជិត១១យប់ ព្រិលកំពុងធ្លាក់នៅខាងក្រៅយ៉ាងត្រជាក់ ខ្ញុំរងាពេកក៏រកភួយមកដណ្ដប់ រួចក៏រកនាឡិកាដើម្បីដាក់ម៉ោងរោទ៍នៅថ្ងៃស្អែក។ តែចៃដន្យ នាឡិកានោះបានខូចទៅហើយ ។

ខ្ញុំខ្លាចស្អែកងើបមិនទាន់ ក៏ស្រែកប្រាប់ម៉ាក់ថា៖ "ម៉ាក់! ម៉ោងរោទ៍ខ្ញុំខូចបាត់ហើយ ។ ស្អែក ក្រុមហ៊ុនខ្ញុំមានប្រជុំ ម៉ាក់កុំភ្លេចដាស់ខ្ញុំពេលម៉ោងជិត៦ផង"។ ម្ដាយខ្ញុំក៏ឆ្លើយថា ៖ "ស្អែក ចាំម៉ាក់ដាស់កូន"។

ព្រឹកស្អែកឡើង ខ្ញុំលឺសំឡេងក្បែរត្រចៀកខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែគេងយល់សប្ដិផង ដោយនិយាយថា ៖ "ភ្ញាក់ឡើងកូន! ប្រយ័ត្នទៅប្រជុំមិនទាន់"។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំបើកភ្នែកហើយក្រឡេកមើលនាឡិកាព្យួរលើជញ្ជាំង ទើបតែ ៥ ;៤០ នាទី។ ខ្ញុំស្រែកទៅម៉ាក់ទាំងអារម្មណ៍មិនល្អថា៖ "ក្រែងម្សិលមិញ ខ្ញុំប្រាប់ឲ្យម៉ាក់ដាស់ខ្ញុំនៅម៉ោង៦ហី? ចុះឥលូវមានទាន់ម៉ោង៦ឯណា។ ខ្ញុំធុញ ខ្ញុំចង់គេងតិចទៀត"។ លឺសំដីខ្ញុំបែបនេះហើយ ពេលនោះម៉ាក់ គាត់ស្ងាត់ស្ងៀមមិននិយាយអ្វីទេ ហើយក៏ដើរសំដៅទៅចង្ក្រានបាយបាត់។

ដល់ម៉ោងងើប ខ្ញុំក៏លុបលាងមុខហើយចងសក់ ចេញពីផ្ទះ។ អាកាសធាតុនៅខាងក្រៅពិតជាត្រជាក់ណាស់ កន្លែងណាក៏មានព្រិលធ្លាក់ដែរ។ បើសម្លឹងមើលមេឃវិញ មានតែមួយពណ៌ប៉ុណ្ណោះ គឺសក្បុសរកមើលអ្វីមិនឃើញ។ ខ្ញុំឈរចាំឡានក្រុងទម្រាំមកដល់ ឡើងស្ទើរក្លាយជាមនុស្សទឹកកកទៅហើយ។ ខ្ញុំក្រឡេកមើលឆ្វេងមើលស្ដាំ មានអ្នកដំណើរតែបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សចាស់ពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធមួយគូ ឈរក្បែរខ្ញុំដែរ ហើយនិយាយថា ៖ "តាវាអើយ! យប់មិញអត់បានគេងពេញមួយយប់ ប្រញាប់មកចាំទីនេះ ខ្លាចមិនទាន់ ឥលូវខ្ញុំមិនសូវស្រួលខ្លួនទេ"។

ប្រហែលជា៥នាទីក្រោយមក ឡានក្រុងក៏មកដល់ ខ្ញុំប្រញាប់ចូលឡានយ៉ាងលឿន។ តៃកុងឡានក្រុងជាបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ ពេលឃើញខ្ញុំឡើងឡានហើយ គេក៏បើកឡានចេញពីចំណត។ ខ្ញុំឃើញបែបនេះ ក៏ស្រែកប្រាប់ថា៖ "អេបង! នៅសល់លោកតាលោកយាយពីនាក់ទៀត គាត់មិនទាន់ឡើងឡានទេ។ នៅខាងក្រៅត្រជាក់ណាស់ ពួកគាត់ឈរចាំយូរហើយ ម៉េចបងបើកឡានចេញ អត់មានចាំពួកគាត់អ៊ីចឹង?”។

បុរសតៃកុងឡាននោះក៏ងាកមក ហើយញញឹមដាក់ខ្ញុំ៖ "អូ! នោះគឺប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំតើ! ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃខ្ញុំធ្វើការដំបូង ដូច្នេះពួកគាត់មកឈរចាំមើលខ្ញុំហ្នឹងណា!”។ គ្រាន់តែលឺសំដីនេះចប់ ខ្ញុំមិនដឹងកើតអី ស្រាប់តែរលីងរលោងទឹកភ្នែកដោយមិនដឹងខ្លួន។ ខ្ញុំក៏ទាញទូរសព័្ទមកមើលសារដែលឃើញលោតតាំងពីព្រលឹម តែមិនបានបើកមើល។ នោះគឺសាររបស់ប៉ាខ្ញុំ គាត់សរសេរថា៖ "កូនស្រីប៉ា! ថ្ងៃនេះម៉ាក់កូនគេងមិនលក់ពេញមួយយប់ ម៉ាក់កូនខំងើបតាំងពីព្រលឹម បារម្ភខ្លាចកូនទៅធ្វើការយឺត"។ភ្លាមនោះ ខ្ញុំគ្មានពាក្យអ្វីនិយាយ មានតែយំមិនឈប់ លែងខ្មាសអ្នកដំណើរទាំងអស់នៅលើឡានក្រុង។

គេតែងនិយាយថា នៅពេលឪពុកម្ដាយឲ្យអ្វីមួយទៅកូនៗ លោកតែងតែញញឹម ប៉ុន្តែពេលកូនៗឲ្យអ្វីមួយទៅលោកទាំងពីរវិញ លោកតែងតែស្រក់ទឹកភ្នែក។ នោះគឺទឹកភ្នែកនៃក្ដីរំភើប ដូច្នេះសូមថែទាំឪពុកម្ដាយអ្នកមុនពេលលោកទាំងពីរចាកចេញទៅនៅថ្ងៃណាមួយ។ កុំបណ្ដោយឲ្យអ្នកមានគុណ នៅសម្លឹងអ្នកដោយក្តីបារម្ភទៀត។

កុំចាំ ទាល់តែម្ដាយឪពុកអ្នកមិនអាចហូបអាហារជាមួយអ្នកបាន កុំចាំ ទាល់តែលោកទាំងពីរមិនអាចក្រោកមកដាស់អ្នករាល់ថ្ងៃបាន។ ឪពុកម្ដាយរបស់អ្នកកាន់តែចាស់ហើយ មិនអាចរស់នៅដល់ជីវិតអមតៈឡើយ។ កុំទាល់តែគ្រប់យ៉ាងហួសពេលអស់ហើយ ទើបអ្នកមកនិយាយថា ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ខ្ញុំអាចត្រលប់ទៅរកពេលវេលាមួយ មានពេលហូបអាហារជុំគ្នា មើលរឿងជាមួយអ្នកផ្ទះ ហើយចំណាយពេលជជែកលេងជាមួយគ្រួសារយ៉ាងរីករាយ។

ស្រលាញ់ឪពុកម្ដាយឲ្យច្រើនៗ ចំណាយពេលវេលាជាមួយគ្រួសារឲ្យបានច្រើន និងព្យាយាមបំពេញបំណងប្រាថ្នារបស់ឪពុកម្ដាយអ្នក។ កុំឲ្យគ្រប់យ៉ាងហួសពេលទៅបាត់ ពេលនោះអ្នកនឹកឃើញចង់ធ្វើអ្វីទៀត ក៏លែងសំខាន់ទៀតដែរ៕

ចុចអាន៖ សំណេរជូនម៉ាក់ ពេលអានហើយ ម៉ាក់កុំយំណា!

ប្រភព៖ kenhphunu ប្រែសម្រួល៖ លឹម សុនា