បកអាក្រាតការពិត ពីមនុស្សមិនសូវចេះមាត់ក និងមនុស្សពូកែសម្តី

2019-08-19 10:40:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

មតិភាគច្រើននៅក្នុងសង្គម បានកាត់សេចក្តីដោយគ្មានការវិនិច្ឆ័យ ទៅលើបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់មនុស្សពុំសូវចេះមាត់កនិងមនុស្សដែលពូកែនិយាយស្តី។ អ្នកខ្លះយល់ថា មនុស្សចូលចិត្តភាពស្ងៀមស្ងាត់ មិនសូវមានទំនាក់ទំនងល្អក្នុងសង្គម និងរស់នៅជាមួយភាពឯកា។ រីឯគំនិតមួយទៀតគិតថា មនុស្សដែលចូលចិត្តនិយាយលេងច្រើន តែងស្រលាញ់ពេញចិត្តគ្រប់យ៉ាង និងសប្បាយរីករាយគ្រប់ពេល។ តាមការពិត ពេលខ្លះវាជាការភាន់ច្រឡំដ៏ធំមួយ។

មានតែ ៤ ចំណុចខាងក្រោមនេះប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចបកស្រាយពីការពិត ដោយមិនផ្អែកលើមតិដែលចេះតែយល់ឃើញនិងនិយាយតៗគ្នាពីមុនមក។

ចំណុចទី១៖

មតិយល់ឃើញតៗគ្នា៖ ភាគច្រើនគេយល់ថា មនុស្សមិនសូវចេះនិយាយស្តី តែងប្រើជីវិតរស់នៅ អារម្មណ៍ និងការគិត បែបឯកជន មិនចូលចិត្តបង្ហាញឲ្យនរណាដឹង។ ចំណែកឯ អ្នកពូកែសម្តី តែងប្រើជីវិត ដោយពឹងផ្អែកលើទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជុំវិញខ្លួនជាធំ។

ការពិតជាក់ស្តែង៖ មនុស្សពីរប្រភេទនេះ សុទ្ធតែមានទំនាក់ទំនងក្នុងសង្គមខុសៗគ្នា និងចេះប្រើប្រាស់ការប្រាស្រ័យទាក់ទងឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព ទៅតាមកាលៈទេសៈរៀងៗខ្លួន។ ពួកគេសុទ្ធតែចង់ចំណាយពេលវេលា នៅជាមួយមិត្តភ័ក្តឬក្រុមគ្រួសារឲ្យសប្បាយរីករាយ ចេះផ្តល់ភាពកក់ក្តៅ ក្តីស្រលាញ់ ចេះខឹង ចេះឈ្លោះប្រកែក និងមានគំនិតស្រដៀងគ្នា មិនមែនខុសគ្នាទាំងស្រុងដូចអ្វីដែលអ្នកបានគិតឡើយ។

ចំណុចទី២៖ មតិយល់ឃើញតៗគ្នា៖ មនុស្សពូកែសម្តី អាចធ្វើជាអ្នកដឹកនាំបានល្អជាងមនុស្សមិនសូវមាត់ក។

ការពិតជាក់ស្តែង៖ នរណាក៏អាចក្លាយជាអ្នកដឹកនាំល្អបានដែរ។ វាមិនមែនអាស្រ័យលើអត្តចរិតពីធម្មជាតិតែមួយមុខ ប៉ុន្តែសំខាន់លើបទពិសោធន៍ សមត្ថភាព ទំនួលខុសត្រូវ...។ ពួកគេមានចំណុចពិសេស និងឱកាសជោគជ័យ មិនខុសពីគ្នានោះទេ។

ចំណុចទី៣៖

មតិយល់ឃើញតៗគ្នា៖ មនុស្សពូកែសម្តី អាចឡើងនិយាយថ្លែងសន្ទរកថាជាសាធារណៈបានល្អ។

ការពិតជាក់ស្តែង៖ ការនិយាយជាសាធារណៈ មិនអាចវាយតម្លៃលើបុគ្គលិកលក្ខណៈបានឡើយ។ មនុស្សស្ងៀមស្ងាត់ មិនមែនមានន័យថា ភ័យខ្លាចតក់ស្លុត រាល់ពេលដែលត្រូវនិយាយនៅចំពីមុខមនុស្សជាច្រើនដែរ។ ការឡើងនិយាយនៅក្នុងថ្នាក់ ឬកន្លែងធ្វើការ អាចធ្វើបានរលូនល្អ ប្រសិនបើអ្នកបានរៀបចំចាត់ចែងត្រឹមត្រូវ មានជំនាញ និងជំនឿទុកចិត្តលើខ្លួនឯង។

ចំណុចទី៤៖

មតិយល់ឃើញតៗគ្នា៖ មនុស្សស្ងៀមស្ងាត់ តែងតែឆ្លាតជាងនិងមានគំនិតច្រើនជាងមនុស្សនិយាយច្រើន។

ការពិតជាក់ស្តែង៖ អ្នកទាំងពីរប្រភេទនេះ មានគំនិតច្នៃប្រឌិត និងប្រាជ្ញាខុសៗគ្នា ទៅតាមមនុស្សផ្សេងៗគ្នា។ ភាពវៃឆ្លាត អាចកើតមានតាមកត្តាច្រើនយ៉ាងរួមមានតំណពូជ មជ្ឈដ្ឋានជុំវិញខ្លួន ចំណេះវិជ្ជា និងទេពកោសល្យ។ គ្រាន់តែពេលខ្លះ មនុស្សស្ងៀមស្ងាត់ ចូលចិត្តគិតវិភាគ ដោះស្រាយបញ្ហាតែម្នាក់ឯង និងបញ្ជូនព័ត៌មានផ្សេងៗទៅកាន់អ្នកជុំវិញខ្លួន ដោយការត្រិះរិះពិចារណាល្អិតល្អន់ជាមុនសិន។