ជាអ្នកមានប៉ុណ្ណា ក៏ត្រូវបង្រៀនកូនតាមបែបអ្នកក្រ (មេរៀនដែលឪពុកម្ដាយត្រូវចាំ)

2018-09-04 09:48:56
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបាននាំកូនទៅទិញប៊ិចខ្មៅដៃ។ កូនខ្ញុំចង់បានប្រអប់ខ្មៅដៃដែលមើលទៅទំនើបនិងថ្លៃបំផុត ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏ទិញអាធម្មតាដែលអាចប្រើការបានដូចគ្នាឲ្យគាត់ គាត់ក៏ធ្វើមុខង៉ក់ងភ្លាម។ សូម្បីតែបន្ទាត់ក៏គាត់ចង់បានបែបក្បូរក្បាច់ តែខ្ញុំក៏ឲ្យយកអាធម្មតាដែលប្រើបានដូចគ្នា។ មុខគាត់ក៏កាន់តែក្រញូវទៅទៀត។ ខ្ញុំក៏មិនបានថាអីដែរ គិតថាយប់នេះ នឹងពន្យល់កូនដោយនិយាយរឿងនិទានប្រៀបធៀបឲ្យគាត់យល់។

រូបតំណាង

តាំងពីក្លាយជាឪពុកគេមក ខ្ញុំតាំងចិត្តថានឹងចិញ្ចឹមកូនមិនឲ្យដូចអ្វីដែលជនជាតិអាស៊ីនិយម នោះទេ ដែលតែងមិនឲ្យកូនលំបាក មើលថែការពារកូនដូចក្មេងទើបកើត និងទម្រើសហួសហេតុ។ ច្រើនឆ្នាំកន្លងមកខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវិធីចិញ្ចឹមកូនរបស់ខ្ញុំកាន់តែលំបាកឡើងៗរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានអានលិខិតចំហមួយដែលផុសនៅលើ Board របស់សាកលវិទ្យាល័យណានគីង។ លិខិតនោះមានឈ្មោះថា “ឪពុកឈឺចិត្ត” ដែលឪពុកម្នាក់សរសេរទៅកាន់កូនរបស់គាត់ជានិស្សិតសាកលវិទ្យាល័យនោះ ប៉ុន្តែមិនបានបញ្ចេញឈ្មោះទេ។ លិខិតមួយច្បាប់នោះ ពិតជាមានតម្លៃណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ៖

មកដល់កូនសម្លាញ់មាសពុក

ទោះបីកូនធ្វើឲ្យពុកពិបាកចិត្តហួសនឹងនិយាយ ប៉ុន្តែកូនក៏នៅតែជាកូនរបស់ពុក។ ក្រោយពីកូនប្រលងជាប់ចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យ អាចនិយាយបានថាកូនជាកូនតែម្នាក់គត់ក្នុងត្រកូលយើងដែលអាចរៀនដល់ថ្នាក់នេះ។ តាំងពីពេលនោះមក ពុកក៏លែងច្បាស់ក្នុងចិត្តថាអ្នកណាជាកូនអ្នកណាជាឪឲ្យប្រាកដទេ។

ពុកបានជួយលើកអីវ៉ាន់ឲ្យកូនទៅដល់បន្ទប់ជួល ជួយចងមុខ រៀបកន្លែងដេក ទិញម្ហូបម្ហា។ ពុកត្រូវបង្រៀនកូនសូម្បីតែរបៀបច្របាច់ថ្នាំដុសធ្មេញឲ្យអស់ពីបំពង់ សព្វសារពើ។ ហាក់ដូចនេះជាតួនាទីរបស់ពុកដែលត្រូវធ្វើឲ្យកូន ដោយមិនបានឮពាក្យថាអរគុណសូម្បីមួយម៉ាត់ពីកូនតាំងពីដើមដល់ចប់ តែពុកបែរមានអារម្មណ៍ថាមានកិត្តិយសទៅវិញដែលឪពុកអសមត្ថភាពម្នាក់នេះមានឱកាសបានបម្រើកូនដែលពេលនេះបានក្លាយជានិស្សិតដ៏មានកិត្តិយសម្នាក់ហើយ។

ឆ្នាំដំបូង មួយឆ្នាំពេញ អ្នកផ្ទះយើងបានទទួលសំបុត្រពីកូន ៣ច្បាប់។ អត្ថន័យក្នុងសំបុត្រមានតែពីរបីបន្ទាត់ អក្សរក៏ពិបាកអាន មានតែពាក្យ “លុយ” ប៉ុណ្ណោះដែលកូនសរសេរបានច្បាស់បំផុត។ ដល់ឆ្នាំទីពីរ សំបុត្រក៏ផ្ញើមកកាន់តែញឹក សុទ្ធតែសំបុត្រសុំលុយថែមទាំងអស់ អានទៅមិនមែនសុំធម្មតាទេ ប៉ុន្តែគឺទារបង្ខំឲ្យផ្ញើឲ្យតែម្ដង។ ពាក្យពេចន៍សុំលុយដែលកូនសរសេរ ធ្វើឲ្យពុកមានអារម្មណ៍ថា បើរៀនចប់កូននឹងអាចធ្វើការជាអ្នកទារបំណុលដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ហើយ។

ប៉ុន្តែអ្វីដែលធ្វើឲ្យពុកឈឺចិត្តបំផុតនៅពេលនោះ គឺនៅពេលកូនហ៊ានល្មើសដល់ថ្នាក់បន្លំវិក្កយបត្របង់ថ្លៃមហាវិទ្យាល័យ។ ពុកមិននឹកស្មានថាកូនអាចប្រើវិធីនេះដើម្បីបោកលុយពីពុកម៉ែដែលផ្ដល់កំណើតឲ្យកូន មើលថែចិញ្ចឹមកូនមករហូត ដើម្បីតែយកទៅដើរលេងចូលក្លឹប ជប់លៀង ខារ៉ាអូខេស្អីនោះសោះ។ គិតដល់រឿងនេះពេលណា ពុកឈឺចិត្តពេលនោះ គេងមិនលក់បក់មិនល្ហើយ រហូតមានជំងឺផ្លូវចិត្ត។ មូលហេតុគឺដោយសារតែកូន មនុស្សដែលពុកខំចិញ្ចឹមដោយផ្ទាល់ដៃរហូតដល់ធំ ប៉ុន្តែបែរជាក្លាយជាមនុស្សផ្សេងក្នុងសម្លៀកបំពាក់និស្សិត។

ពុកបន់ស្រន់ថា ក្រៅពីចំណេះដឹងផ្សេងៗដែលកូនរៀនពីសាលាហើយ សូមឲ្យកូនមេត្តាដុសខាត់ចិត្តគំនិតឲ្យក្លាយជាមនុស្សស្មោះត្រង់ និងកតញ្ញូដឹងគុណទោស នោះនឹងល្អបំផុត…

ក្រោយបានអានសំបុត្រមួយច្បាប់នេះហើយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំត្រូវបន្តចិញ្ចឹមកូនតាមការដែលខ្ញុំតាំងចិត្តទុកតាំងពីដំបូងដដែល បើទោះបីវារាងលំបាកក្នុងសង្គមយើងបន្តិចក៏ដោយ។

មានថ្ងៃមួយ មិត្តភ័ក្ដិជំនាន់មធ្យមដែលផ្លាស់ទៅរស់នៅអូស្ត្រាលីបានមកលេងស្រុកខ្មែរ ហើយយើងក៏មានឱកាសបានអង្គុយជជែកគ្នា។ គេប្រាប់ថាអ្នកនៅអូស្ត្រាលី ក្រៅពីមានជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់របស់គេហើយ រឿងមួយទៀតដែលគេជឿស៊ុបនោះគឺវិធីចិញ្ចឹមកូនបែប មានយ៉ាងណា ក៏ត្រូវចិញ្ចឹមកូនបែបអ្នកក្រ។ ពួកគេជឿថា ក្មេងដែលធំឡើងក្រោមការមើលថែការពារច្រើនពីឪពុកម្ដាយ នៅពេលធំឡើងនឹងគ្មានសមត្ថភាពឈរបានដោយជំហរខ្លួនឯង ហើយក៏គ្មានថ្ងៃដឹងគុណអ្នកដទៃដែរ សូម្បីឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួនក៏ដោយ។

នៅថ្ងៃបន្ទាប់មក ពួកយើងមានឱកាសចេញទៅក្រៅជាមួយគ្នាទៀត។ តាមផ្លូវ មិត្តខ្ញុំឃើញក្មេងតូចម្នាក់ត្រូវឪពុកម្ដាយស្លៀកពាក់ខោអាវឡើងក្រាស់ឃ្មឹកដូចក្នុងប្រទេសធ្លាក់ព្រិល។ មិត្តខ្ញុំប្រាប់ថា “តាមពិតក្មេងគួរតែស្លៀកខោអាវតិចជាងមនុស្សចាស់បន្តិច”។ គាត់ថានៅអូស្ត្រាលី ទោះបីក្នុងរដូវរងាក៏គេមិនឃើញក្មេងណាត្រូវឪពុកម្ដាយរុំជិតឈឹងអីចឹងដែរ។ ដូចគ្នា ពេលរដូវក្ដៅ ទោះបីថ្ងៃចាំងចំកូនដែលកំពុងជិះរទេះកូនក្មេង ក៏ម្ដាយពួកគេធ្វើចិត្តរឹង មិនព្រមបាំងថ្ងៃឲ្យកូនដែរ។ ក្មេងដែលរត់លេងហើយដួលខ្លួនឯង ឪពុកម្ដាយគេនឹងឈរមើលធម្មតាចាំឲ្យកូនងើបឡើងវិញដោយខ្លួនឯង។ ពួកគេម្នាក់ៗព្យាយាមបង្ហាត់ឲ្យកូនជួយខ្លួនឯងឲ្យបានច្រើនបំផុត ដែលខុសពីទម្លាប់គ្រួសារអាស៊ីយើង ដែលតែងចិញ្ចឹមកូនដោយផ្អែកលើផ្នត់គំនិតថា ទោះបីក្រលំបាកយ៉ាងណា ក៏មិនព្រមឲ្យកូនលំបាកដែរ។ សង្ស័យតែដល់ពេលត្រូវផ្លាស់ប្ដូរផ្នត់គំនិតនេះហើយ!

រូបតំណាង

ងាកទៅមើលការចិញ្ចឹមកូនរបស់សត្វទាំងឡាយលើលោកនេះ នៅពេលកូននៅតូចនិងទន់ខ្សោយ សត្វខ្លះពាំកូននឹងមាត់ សត្វខ្លះពាំកូននឹងចំពុះ ខ្លាចកូនៗមិនសុវត្ថិភាព ប៉ុន្តែនៅពេលកូនចាប់ផ្ដើមធំហើយ ពួកវានឹងដេញកូន ឬចេញពីកូនដោយគ្មានអាឡោះអាល័យអីតែម្ដង ដើម្បីកូនអាចប្រឈមមុខនឹងពិភពខាងក្រៅដោយខ្លួនឯង បានប្រឡូករៀនវិទ្យាផ្សេងៗដោយខ្លួនឯង ប្រឈមមុខបញ្ហានិងព្យុះភ្លៀងគ្រប់រូបភាព ដូច្នេះជីវិតរបស់ពួកវានឹងគ្មានផ្លូវទាល់។

ឃើញទេ សូម្បីតែសត្វទាំងឡាយក៏មានញាណយល់ថា ការទម្រើសកូនរហូតមិនបើកភ្នែកបើកត្រចៀក គឺជាការសម្លាប់កូនបែបឈាមត្រជាក់។

“ទោះមានយ៉ាងណា ក៏ត្រូវចិញ្ចឹមកូនបែបអ្នកក្រ” វិធីនេះនឹងបង្ខំឲ្យកូនៗទាំងឡាយចេះឈរដោយកម្លាំងជើងខ្លួនឯង និងចេះស្គាល់បុណ្យគុណអ្នកជាឪពុកម្ដាយ។ រឿងមួយដែលមិនគួរភ្លេច គឺបើទោះបីអ្នកការពារ ឬទម្រើសកូនដោយវិធីណាក៏ដោយ ក៏អ្នកមិនអាចនៅការពារគេបានមួយជីវិតដែរ ដូច្នេះត្រូវបង្រៀនឲ្យគេចេះរស់ដោយខ្លួនឯង ៕