ហេតុអ្វីមិនអាចសួរខ្ញុំនូវសំណួរនោះម្ដងទៀត?

2017-01-12 06:56:58
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

គ្មាននរណាម្នាក់ចូលចិត្តភាពឯកានោះទេ ប៉ុន្តែប្រហែលខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ដែលខុសពីគេ ពីព្រោះខ្ញុំរីករាយនូវសេរីភាពដែលបានមកពីការរស់នៅម្នាក់ឯង តាំងពីនៅវិទ្យាល័យរហូតដល់សាកលវិទ្យាល័យ។ ខ្ញុំចាំថាមិត្តភក្តិនៅវិទ្យាល័យមិនសូវជាចូលចិត្តនិយាយជាមួយខ្ញុំប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែមានតែមនុស្សម្នាក់គត់ដែលតែងតែព្យាយាមនិយាយជាមួយខ្ញុំ។ គាត់តែងតែរកលេស ដើម្បីបាននៅក្បែរខ្ញុំរហូតដល់ពួកយើងក្លាយជាមិត្តភក្តិស្និទ្ធិស្នាលនឹងគ្នា។

ជីវិតនៅសាកលវិទ្យាល័យក៏បានមកដល់ គាត់ជ្រើសរើសជំនាញដែលគាត់ចូលចិត្តគឺផ្នែកសំណង់ស៊ីវិល ចំណែកខ្ញុំវិញរៀនពេទ្យ ជំនាញពួកយើងសុទ្ធតែជាជំនាញដែលរវល់ដូចគ្នា តែគាត់នៅតែព្យាយាមរកពេលដើម្បីជួបខ្ញុំ។

ចាប់តាំងពីមករៀននៅភ្នំពេញខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគាត់ហាក់បីដូចជាយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយខ្ញុំកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ថ្ងៃនោះគាត់បានណាត់ខ្ញុំទៅញ៉ាំអី ខ្ញុំចាំថាពេលនោះខ្ញុំទៅយឺតខ្លាំង ប៉ុន្តែគាត់នៅតែញញឹមមកកាន់ខ្ញុំដោយរីករាយ។ បន្ទាប់ពីញ៉ាំអីហើយ គាត់បានហុចផ្កាមួយបាច់ឲ្យ ខ្ញុំ ពិតជាស្រឡាំងកាំងណាស់ មិនដឹងថាត្រូវធ្វើម៉េចឲ្យសមនោះទេ។ «យ៉ា ខ្ញុំអត់ដឹងថាមានរឿងអីកើតឡើងនោះទេបន្ទាប់ពីខ្ញុំនិយាយវាហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំអត់ចង់ចំណាយពេលនៅបែបនេះទៀតទេ។ យ៉ាមានដែលមានចិត្តស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លះអត់? ខ្ញុំស្រឡាញ់យ៉ាណាស់ ហើយបានស្រឡាញ់តាំងពីវិទ្យាល័យមកម្ល៉េះ»។ គាត់និយាយទាំងទឹកមុខគួរឲ្យអាណិត។

គ្រាន់តែលឺពាក្យទាំងនោះភ្លាមខ្ញុំនិយាយអ្វីមិនចេញទាំងអស់ ទាំងភ័យ ទាំងពិបាកចិត្ត ព្រោះខ្ញុំមិនចង់បានបែបនេះទេ។ ខ្ញុំព្យាយាមនិយាយទៅកាន់គាត់ទាំងអារម្មណ៍ពិបាកនឹងពន្យល់ «រិទ្ធិកុំលេងសើចបែបនេះអី ហើយបើទោះជាការពិតក៏ខ្ញុំសុំទោសដែរ ខ្ញុំអត់ទាន់ចង់គិតរឿងហ្នឹងទេ ហើយសង្ឃឹមថាថ្ងៃក្រោយកុំមានរឿងបែបនេះទៀតអី»។ គាត់មិនបានតបអ្វីទាំងអស់ ក្រៅពីពាក្យថា «មិនអីទេ» ទាំងព្យាយាមញញឹម។

[…] ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមកគាត់នៅតែល្អជាមួយខ្ញុំដូចធម្មតា និង Call មកខ្ញុំដូចរាល់ថ្ងៃដែរ។ នៅថ្ងៃពិសេសៗ ដូចជាខួបកំណើតខ្ញុំ Chritsmas និងថ្ងៃបុណ្យនៃក្តីស្រលាញ់ គាត់តែងតែទិញកាដូមកឲ្យខ្ញុំជានិច្ច។ គាត់ធ្វើបែបនេះរយៈពេល៣ឆ្នាំហើយ រហូតដល់ខ្ញុំគិតថាគាត់ជាមនុស្សល្អម្នាក់ដែលខ្ញុំអាចពឹងពាក់បានបន្ទាប់ពីគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ពេលខ្លះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាស្រលាញ់គាត់ម្តងៗដែរ ប៉ុន្តែចេះតែចង់គេចវេស។

មានថ្ងៃមួយដែលពួកយើងណាត់គ្នាទៅញ៉ាំអី ហើយថ្ងៃនោះក៏ជាថ្ងៃដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានដែរ «Hello រិទ្ធិ មកដល់នៅ ខ្ញុំចាំយូរហើយ»។ «យ៉ាចាំខ្ញុំតិចទៅណា ខ្ញុំទៅដល់ឥលូវហើយ»។ មួយសន្ទុះមក គាត់ក៏បាន call មកខ្ញុំម្តងទៀត «មកដល់ហើយមែនទេ?» ខ្ញុំសួរទាំងញញឹម។ ប៉ុន្តែលើកនេះមិនមែនសំឡេងគាត់ទេ បែរជាសំឡេងមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត « អាឡូ! អូនស្គាល់ម្ចាស់ទូរស័ព្ទអត់ ឥឡូវម្ចាស់ទូរស័ព្ទជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ហើយ» ។ រំពេចនោះខ្ញុំគាំងនិយាយអ្វីមិនចេញទាំងអស់ក្រៅពីពាក្យថា «នៅឯណាៗ» ។ ទឹកភ្នែកចាប់ផ្តើមស្រក់ចុះ សំឡេងទ្រហោយំក៏បន្លឺឡើងដោយមិនខ្មាស់អ្នកណា អ្វីក៏ខ្ញុំមិនអាចធ្វើកើត ក្រៅពីផ្តល់ដំណឹងនេះឲ្យគ្រួសារគាត់។

[…] ថ្ងៃរះដែលខ្ញុំមិនចង់ឃើញ សំឡេងភ្លេងដែលខ្ញុំមិនចង់ស្តាប់ សូរស័ព្ទទ្រហោយំដែលខ្ញុំមិនចង់ឮ ប៉ុន្តែវានៅតែរត់មករកខ្ញុំដដែល។ ខ្ញុំបោះជំហានទៅកាន់ទីនោះទាំងអារម្មណ៍ក្តុកក្តួលដែលមិនអាចនឹងរៀបរាប់បាន ជើងទាំងពីររបស់ខ្ញុំឈប់ស្ងៀមចំពីមុខរូបថតរបស់គាត់ដែលកំពុងញញឹមមកកាន់ខ្ញុំ។ ទឹកភ្នែកខ្ញុំរមៀលចុះមិនដាច់ «ហេតុអីបងទៅឆាប់បែបនេះ? ដឹងអត់ថាខ្ញុំមានសំណួរជាច្រើនចង់សួរបង។ ហេតុអ្វីបងមិនសួរខ្ញុំម្ដងទៀតថា ខ្ញុំស្រលាញ់បងអត់? ហេតុអីមិនអាចសួរសំណួរនេះម្តងទៀត? ហេតុអី? បងសួរខ្ញុំមក ខ្ញុំចង់ឆ្លើយវា»។ តែសំណួរនេះលែងអ្នកសួរខ្ញុំទៀតហើយ។ អារម្មណ៍ដ៏ឈឺចាប់ចំពោះការបាត់បង់មួយនេះអ្នកណាយល់ខ្លះទៅ?

រូបតំណាង

នេះជាវិប្បដិសារីដ៏ធំបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំបានបំផ្លាញពេលវេលា ៣ឆ្នាំ ទៅដោយគ្មានន័យ បើខ្ញុំទទួលយកគាត់ យ៉ាងហោចណាស់ក៏ខ្ញុំមានការស្រឡាញ់ និងការចងចាំដ៏ល្អជាមួយគាត់ដែរ តែចុងក្រោយខ្ញុំសល់ត្រឹមតែការសោកស្តាយ ឈឺចាប់ មិនអាចលុបបានតែប៉ុណ្ណោះ។ បើសិនជាពេលវេលាអាចត្រឡប់ក្រោយបានខ្ញុំនឹងប្រាប់គាត់ថា «អូនស្រឡាញ់បង» មុននឹងគាត់ចាកចេញទៅ។

សាច់រឿងផ្តល់ដោយ៖ សែន វណ្ណរិយ៉ា ខេត្តកំពង់ចាម

អត្ថបទៈ ផេង ផលធិតា