សុខចិត្តឈ្លោះឲ្យដឹងគ្នាម្ដង ក៏គ្រាន់ជាងស្ងៀមស្ងាត់ហើយបាត់បង់គ្នារហូត

2018-05-16 02:47:04
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ក្រៅពីសម្ពាធការងារពេញមួយថ្ងៃហើយ មកដល់ផ្ទះវិញ អារម្មណ៍ខ្ញុំរឹតតែហត់ទ្វេដងនៅពេលមិនដឹងថា មនោសញ្ចេតនាមួយនេះ នឹងរសាត់អណ្ដែតទៅទិសខាងណា បើគ្មានអ្នកណាហើបមាត់និយាយបែបនេះនោះ។

ជាង១សប្ដាហ៍មកហើយ ដែលខ្ញុំនឹងគេបានធ្វើសង្គ្រាមត្រជាក់នឹងគ្នា។ ត្រឹមតែ១អាទិត្យមែនពិត តែខ្ញុំអារម្មណ៍ថាវាយូរដូចមួយឆ្នាំអ៊ីចឹង។ គ្មានពាក្យសួរសុខទុក្ខ គ្មានការជួបមុខ គ្មានការផ្ញើសារ គ្មានអ្វីទាំងអស់។ ចង់និយាយរកគ្នាណាស់ តែខ្លាចខ្លួនឯងថោក ដូចដែលមិត្តៗយុវវ័យតែងនិយាយ។

ដល់ថ្ងៃទី៨ នៅពេលដែលភាគីទាំងសងខាងទ្រាំលែងបាន ក៏ត្រូវគ្នាវិញ។ គេបានប្រាប់ខ្ញុំថា ថ្ងៃក្រោយមានអ្វីមិនពេញចិត្ត និយាយពេលនោះតែម្ដងទៅ កុំទុកឲ្យយូរដូចនេះទៀត ព្រោះទុកកាន់តែយូរ កាន់តែមើលមុខគ្នាមិនចំ កាន់តែឈឺចិត្តថែមតែប៉ុណ្ណោះ។ គេសួរខ្ញុំថា បើស្ងៀមស្ងាត់ហើយបែកគ្នា និងឈ្លោះគ្នា ខ្ញុំជ្រើសមួយណា?

ខ្ញុំប្រាកដជាយកឈ្លោះគ្នាហើយ តែឈ្លោះក៏ត្រូវមានកម្រិតដែរ មិនមែនមិនដឹងក្បាលកន្ទុយនោះឡើយ។ ពួកខ្ញុំបានផ្ដល់ពេលវេលាឲ្យគ្នា ដើម្បីពិចារណាពីកំហុសរៀងខ្លួន។ ក៏ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំ និងគេ រាល់ពេលមានរឿងអ្វីមិនត្រូវចិត្តពីភាគីម្ខាង តែងនិយាយចំៗ លែងសម្ងំដូចមុន ព្រោះពេលវេលាដែលមិនស្ដីរកគ្នានោះ ហាក់ដូចកំពុងសម្លាប់ពួកយើងទាំង២ដែរ។

មនោសញ្ចេតនាគ្មានពេលណាដែលល្អឥតខ្ចោះនោះឡើយ មានតែអ្នកដែលស្ថិតក្នុងមនោសញ្ចេតនានោះចេះអត់អោនឲ្យគ្នាឬអត់ប៉ុណ្ណោះ។ ដូចនេះកុំស្ដាយប៉ុន្មាននាទីសម្រាប់ទទួលកំហុសខ្លួនឯង ក៏ដូចជាលើកលែងឲ្យកំហុសរបស់គេ។ មានតែដូចនេះទេ ទើបដើរជាមួយគ្នាយូរអង្វែងបាន៕